RAMOWY ROZKŁAD DNIA

Praca z dziećmi przebiega w zależności od warunków atmosferycznych w sali bądź na świeżym powietrzu.

I  Przed śniadaniem od godz. 6.30 do godz. 8.30

1. Schodzenie się dzieci
2. Indywidualna realizacja zadań edukacyjnych, dodatkowe działania edukacyjne dla dzieci z deficytami rozwojowymi i dla dzieci zdolnych
3. Wspólna zabawa z udziałem nauczyciela oraz zabawy swobodne według zainteresowań dzieci
4. Zajęcia dodatkowe wg ramowego rozkładu
5. Wykonywanie prac społeczno-użytecznych ( dyżury, przygotowanie pomocy i materiałów do zajęć)
6. Zabawa ruchowa lub ćwiczenia poranne

II  Śniadanie od godz. 8.30 do godz. 9.30-w tym czasie również:

       1.  Zabiegi  sanitarno-higieniczne

          2. Zabawy w kącikach zainteresowań z niewielkim udziałem  nauczyciela, oraz zabawy swobodne

III Zajęcia programowe od godz. 9.30 do godz. 10.30

Zajęcia dydaktyczne realizowane według wybranego programu wychowania przedszkolnego dostosowane do indywidualnych możliwości i potrzeb dziecka:

• działania zespołowe
• z całą grupą
• zajęcia z udziałem lub prowadzone przez specjalistów / logopedę/

IV Zabawy w ogrodzie przedszkolnym, parku od godz. 10.30 do godz. 12.00

       1. Gry i zabawy ruchowe,

       2.  Zajęcia sportowe,

      3. Obserwacje przyrodnicze,

      4. Prace porządkowe i gospodarcze

      5.Praca w szatni

      6. Czynności organizacyjno-porządkowe

      7. Zabiegi sanitarno-higieniczne

V Obiad od godz.12.00 do godz. 12.30

VI Zajęcia wyciszające i relaksujące od godz.12.30 do godz. 14.30

1. W grupach młodszych słuchanie ulubionych bajek
2. W grupach starszych wyciszenie dzieci za pomocą wybranych technik relaksacyjnych
3. Zabawy swobodne przy niewielkim udziale nauczyciela oraz;
4. Praca z dzieckiem o indywidualnych potrzebach rozwojowych
5. Zajęcia dodatkowe wg ramowego rozkładu
6. Zabawy na świeżym powietrzu
7. Podwieczorek

VII Wspólne i indywidualne formy pracy z dziećmi od godz. 14.30 do godz. 16.00

    Aktywność własna dzieci, zabawy ruchowe w sali i na placu zabaw oraz:

1. Praca indywidualna realizowana przez nauczyciela/ wspomaganie
    i korygowanie rozwoju dziecka/
2. Rozchodzenie się dzieci.

Moduł PODSTAWA PROGRAMOWA został zmodyfikowany

PRAWA DZIECKA

Każde dziecko ma prawo do:

• imienia i nazwiska,
• rodziny i własnego domu,
• miłości i troski,
• szacunku dla własnych potrzeb,
• akceptacji swoich uczuć,
• bezpieczeństwa i ochrony zdrowia,
• zabawy i wypoczynku,
• przyjaźni, kolegów i koleżanek,
• pomocy, jeśli jej potrzebuje,
• poszanowania własności,
• możliwości dokonywania wyboru,
• rozmowy na każdy temat.                                 

Jak zadbać o zdrowie przedszkolaka?

W jaki sposób można zmniejszyć ryzyko przeziębień i infekcji? Najlepiej zapobiegając  im przez odpowiednie ubranie dziecka, zapewnienie mu codziennego ruchu na świeżym powietrzu i urozmaiconą dietę.

• Codziennie zapewnij dziecku pobyt na powietrzu. Dzięki ruchowi (np. spacerom, jeździe na rowerze i zabawom na placu zabaw) wzrasta odporność układu immunologicznego.
• W zimowe i jesienne dni chroń dziecko zarówno przed wyziębieniem, jak i przegrzaniem. Ubieraj je tak samo ciepło, jak siebie, najlepiej „na cebulkę”- biegającemu maluchowi prawdopodobnie będzie cieplej niż tobie i kilka warstw ubrania pozwoli dostosować je do zmieniających się warunków atmosferycznych oraz aktywności dziecka.
• Słuchaj uważnie, kiedy dziecko mówi o swoich odczuciach związanych z temperaturą. Jeśli odmawia włożenia dodatkowego swetra, twierdząc, ze jest mu ciepło- zapewne tak jest! Możemy to sprawdzić, dotykając jego karku- jeśli jest chłodny, maluchowi może być zimno, jeśli jest rozgrzany- na pewno jest zbyt ciepło ubrany.
• Przegrzewanie dziecka to główna przyczyna przeziębień i infekcji w okresie jesienno- zimowym. Zbyt ciepłe ubieranie dziecka czy wysoka temperatura w pomieszczeniu, w którym spędza dużo czasu, zaburzają wewnętrzną termoregulację- maluch szybciej marznie, źle znosi zmiany temperatur i z tego powodu… częściej choruje. Temperatura w domu powinna wynosić 20 stopni, a w sypialni może być niższa. Pomieszczenia, w których przebywa dziecko, należy często wietrzyć.
• Pamiętaj, że najwięcej ciepła organizm traci przez głowę i stopy. Odpowiednim zabezpieczeniem na spacerze będzie lekka czapka z polaru, „niegryzącej” dzianiny lub wełny. Jeśli dziecko nie lubi szalika, doskonale sprawdzi się wygodna „kominiarka”. Buty powinny być nieprzemakalne, na grubej podeszwie, ale lekkie; dobierając rozmiar, pamiętaj, że powinny się zmieścić w nich dodatkowe skarpetki- warstwa powietrza miedzy nimi będzie mocniej izolowała od zimna.
• W miarę możliwości zadbaj, by ubranie wierzchnie dziecka było nieprzemakalne. Kurtka powinna sięgać poniżej talii, a do zabaw na śniegu najlepszy będzie kombinezon. Pamiętaj o solidnych, ciepłych rękawiczkach (podczas zabaw na śniegu świetnie sprawdzą się narciarskie).
• Motywuj dziecko do samodzielnego ubierania się. Dyskretnie obserwuj, jak radzi sobie z tymi czynnościami; pomagaj tylko wtedy, gdy zachodzi taka potrzeba (w przypadku nieudanych prób). Rozmawiaj z nimi na temat doboru ubrania odpowiedniego do panujących warunków atmosferycznych.
• Jeśli dziecko ma nieprzemijające objawy przeziębienia i przez dłuższy czas jest zakatarzone, ma gorączkę, kaszel, bóle głowy czy kłopoty z pęcherzem- koniecznie skontaktuj się z lekarzem. Mogą to być symptomy poważnej choroby, np. zapalenia oskrzeli lub płuc, i tylko lekarz jest w stanie ocenić, jaka terapia jest dla dziecka najkorzystniejsza.

(Wychowanie w Przedszkolu)

Załącznik nr 1

Do Zarządzenia nr 4/2015 z dnia 10 listopada 2015 r.

Dyrektora Przedszkola Samorządowego im. Pszczółki Mai w Pszczewie

Procedura postępowania w przypadku stwierdzenia wystąpienia wszy u dziecka

w Przedszkolu Samorządowym im. Pszczółki Mai w Pszczewie

1. Podstawa prawna

• Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2008 r. Nr 234 poz. 1570 ze zm.),
• Ustawa z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 212 poz. 1263 ze zm.),
• Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 256 poz. 2572 ze zm.),
• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz.U. z 2003 r. Nr 6 poz. 69 ze zm.).

2. Cel procedury

1. Celem niniejszej procedury jest ustalenie zasad postępowania z dziećmi, u których stwierdzono wystąpienie wszy, oraz ustalenie zasad postępowania w przedszkolu w taki sposób, aby zdrowe dzieci nie były narażane na niebezpieczeństwo zarażenia się od dziecka chorego, lub ustalenie działań, które zminimalizują to ryzyko.
2. Niniejsza procedura jest wytyczną do postępowania, jednak wszelkie działania są kwestią zdrowego rozsądku, rozmów i współpracy z rodzicami/opiekunami prawnymi.

3. Przedmiot procedury

Przedmiotem niniejszej procedury jest określenie:

• zasad postępowania z dzieckiem chorym,
• objawów wszawicy.

4. Zakres procedury

Zakres stosowania dotyczy wszystkich pracowników przedszkola, wychowanków przedszkola, a także rodziców/opiekunów prawnych wychowanków placówki.

5. Wszawica

Wszawica to choroba zakaźna, przenoszona przez kontakt z nosicielem. Jest to infekcja skóry owłosionej głowy. Najłatwiej rozprzestrzenia się wśród najmłodszych. To właśnie z tej przyczyny na dolegliwości i schorzenia związane z obecnością wszy narażone są dzieci w wieku żłobkowym, przedszkolnym i szkolnym.

Objawy

Potwierdzeniem rozpoznania wszawicy głowowej jest stwierdzenie obecności dojrzałych wszy lub przytwierdzonych do włosów gnid, które bytują najczęściej w bardziej ocieplonych obszarach skóry głowy, tj. okolicach potylicznych i skroniowych. Objawami wszawicy są natomiast: świąd skóry spowodowany reakcją alergiczną na ślinę wszy oraz miejscowe powiększenie węzłów chłonnych. Ponadto u osób o wrażliwej skórze ukłucia wszy poza silnym swędzeniem mogą spowodować uczulenia, których objawy mogą utrzymać się nawet przez kilka dni. Drapanie ukłutych miejsc może być przyczyną wtórnych zakażeń bakteryjnych, egzemy i stanów zapalnych.

Wszawicą można się zarazić tylko przez bezpośredni kontakt lub korzystanie z tych samych nakryć głowy, używanie wspólnych grzebieni, szczotek do włosów, spanie we wspólnej pościeli.

Profilaktyka:

• kontrolować jak najczęściej stan skóry głowy dziecka,
• korzystać wyłącznie z własnych
• przedmiotów osobistego użytku (grzebienia, szczotki, ręcznika),
• unikać bezpośredniego kontaktu z włosami innych ludzi – dotyczy to przede wszystkim dzieci, które nie zachowują wystarczającego dystansu między sobą podczas zabaw,
• często przeglądać włosy, zwłaszcza u dzieci, ponieważ maluchy są najbardziej narażone na zachorowanie, przebywając w dużych skupiskach,
• przestrzegać podstawowych zasad higieny.

Leczenie wszawicy:

• stosować dostępne w każdej aptece środki do zwalczania wszy,
• przestrzegać dokładnie instrukcji stosowania leków,
• sprawdzić, czy ktoś z rodziny jest zarażony,
• wszystkich zarażonych w rodzinie poddać leczeniu w tym samym czasie,
• po uwolnieniu się od wszy należy czesać się specjalnym grzebieniem jeszcze przez 10–14 dni, da to pewność, że zastosowana metoda leczenia była skuteczna,
• systematycznie kontrolować czystość głowy i włosów (nauczyciel placówki w przypadku stwierdzenia wszawicy powinien skontaktować się z rodzicami/opiekunami prawnymi dziecka).

Działania profilaktyczne podejmowane przez placówkę:

• przekazanie informacji wszystkim rodzicom o konieczności systematycznego sprawdzania czystości skóry głowy i włosów u dzieci,
• w przypadku stwierdzenia występowania wszawicy u dzieci poinformowanie ich rodziców o konieczności wykonania wśród wszystkich domowników zabiegów leczniczych,
• w przypadku podejrzenia występowania wszawicy wśród dzieci nauczyciel przeprowadza kontrolę czystości wśród wychowanków,
• nauczyciel informuje dyrektora placówki o skali zjawiska, natomiast rodzicom przekazuje informacje o stanie czystości włosów i skóry głowy ich dzieci oraz dotyczące przeprowadzenia koniecznych zabiegów higienicznych,
• w miarę potrzeby dyrektor placówki może zorganizować działania edukacyjne dotyczące ww. problematyki dla dzieci i rodziców/opiekunów, korzystając z pomocy specjalistów,
• w przypadku występowania trudności w rozwiązywaniu problemu, np. w rodzinach o niskim statusie socjoekonomicznym, należy podjąć współpracę z władzami samorządowymi (pomocą społeczną) w celu udzielenia wsparcia tym rodzinom w rozwiązaniu problemu wszawicy wśród wszystkich domowników,
• w razie potrzeby, w trudnych sytuacjach (duży zasięg występowania wszawicy, przewlekłe jej występowanie, trudne do rozwiązania przypadki) dyrektor placówki może zwrócić się o ukierunkowanie działań w rozwiązywaniu problemu do właściwej terenowo powiatowej stacji sanitarno-epidemiologicznej.

6. Postanowienia końcowe

1. Za wdrożenie i nadzór nad stosowaniem procedury odpowiada dyrektor przedszkola.
2. Do przestrzegania postanowień niniejszej procedury zobowiązani są wszyscy pracownicy przedszkola.
3. Za zapoznanie pracowników i rodziców/opiekunów prawnych wychowanków z niniejszą procedurą odpowiada dyrektor przedszkola.                                                                                    

Pszczew, 10.11.2015 r.

LOGOPEDA PODPOWIADA

„ PRAWIDŁOWE KSZTAŁTOWANIE MOWY JEST FUNDAMENTEM WYCHOWANIA CZŁOWIEKA”

/M. Sovak/

Wspomaganie rozwoju słuchowego dziecka

Dobry słuch wiąże się z rozwojem dziecka, przede wszystkim z rozwojem jego prawidłowej mowy, a w konsekwencji
z powodzeniem w szkole. Ma wpływ na rozwój zdolności płynnego czytania i poprawnego pisania.

• Dbaj o prawidłową higienę i zdrowie narządu słuchu malucha. Ubieraj dziecko stosownie do warunków atmosferycznych. Częste i przewlekłe infekcje górnych dróg oddechowych (katar) mogą być przyczyną zapalenia ucha i w konsekwencji trwałego uszkodzenia narządu słuchu.
• Wyjaśnij dziecku, by nigdy nie wkładało do ucha ani do nosa drobnych przedmiotów (korale, małe klocki, guziki) i produktów spożywczych (ryż, fasola, groch, pestki owoców). Zadbaj, by wyłącznie w Twojej obecności mogło mieć z nimi kontakt.
• Ogranicz hałas i mocne bodźce słuchowe, które dochodzą do dziecka. Zwracaj uwagę na porozumiewanie się z nim stonowaną wysokością głosu. Kontroluj głośność nośników dźwięku znajdujących się w otoczeniu malucha (telewizor, radio, odtwarzacz CD). Zwracaj uwagę, by jak najrzadziej przebywał
  w miejscach o dużym natężeniu hałasu (np. koncerty, pokazy fajerwerków, imprezy sportowe).
• Wprowadzaj dziecko w różnorodny świat dźwięków i usprawniaj narząd słuchu, nawet gdy działa prawidłowo. Organizuj zabawy  wspomagające rozwój słuchu:
  • wsłuchiwanie się w otoczenie. Poproś dziecko, by zamknęło oczy i wsłuchało się w dobiegające odgłosy otoczenia. Niech próbuje wychwycić takie odgłosy, jak np. kapanie wody, tykanie zegara, granie radio, szczekanie psów, rozmowy ludzi.
  • zabawy przebiegające w całkowitej ciszy, np. przenoszenie dzwonka w taki sposób by nie wydał dźwięku, chodzenie po wyznaczonej powierzchni tak, by nie wydawała dźwięku (skrzypiąca klepka), zabawa w głuchy telefon.
  • rozpoznawanie wytworzonych dźwięków. Uderzaj łyżeczką w szklankę, kamień, drewno. Tocz kamyk po drewnianej podłodze i po glazurze, a dziecko niech słucha i patrzy. Następnie poproś je, by zamknęło oczy i uważnie słuchało, a Ty powtórz wykonywane wcześniej czynności. Czy maluch rozpoznaje, który przedmiot wydał dźwięk?
  • różnicowanie i naśladowanie dźwięków. Posłuchajcie odgłosów, jakie wydają zwierzęta np. szczekanie psa, miauczenie kota, ćwierkanie ptaków, ryczenia krowy, rżenia konia, beczenia baranów itp. Poproś dziecko, by naśladowało te dźwięki. Słuchajcie dogłosów wydawanych przez różne przedmioty np. telefon, dzwonek do drzwi, pojazdy (auto, motor, pociąg), zegar, nożyce. Czy maluch potrafi je naśladować?
  • rozpoznawanie dźwięku różnych rzeczy  znajdujących się w zamkniętym pudełku. Wkładajcie do pudełka różne drobne przedmioty, takie jak fasola, kamyczki, cukier, ryż. Potrząsajcie pudełkiem i słuchajcie odgłosów. Czy dziecko potrafi określić z zamkniętymi oczami, które przedmioty wydają te dźwięki?

• Jeżeli zauważysz, że maluch źle słyszy lub podejrzewasz uszkodzenie narządu słuchu, koniecznie skontaktuj się z laryngologiem, by przeprowadził niezbędne badania i potwierdził lub rozwiał Twoje obawy.
• Sygnałem do wizyty u specjalisty mogą być następujące sytuacje i zachowania dziecka:

• częste przewlekłe zapalenie ucha;
• nagły, ostry ból ucha lub wyciek z niego (pojawienie się krwi);
• spowolniony rozwój mowy lub bardzo niewyraźna mowa;
• konieczność wielokrotnego powtarzania komunikatów kierowanych do malucha,
• posługiwanie się przez dziecko w codziennych sytuacjach głośną mową, wręcz krzykiem;
• brak reakcji na komunikaty kierowane do dziecka, kiedy jest do Ciebie odwrócone plecami;
• odwracanie głowy bokiem do źródła dźwięku (nasłuchiwanie jednym uchem);
• częste prośby malucha o zwiększanie głośności odbiorników RTV.

(Wychowanie w Przedszkolu)

Jak wspierać rozwój emocjonalny dziecka?

Prawidłowy rozwój emocjonalny pozwala dziecku w radzeniu sobie w nowych i trudnych sytuacjach, komunikowaniu się z  rówieśnikami i dorosłymi oraz w nawiązywaniu pozytywnych relacji. Ważne jest więc, aby dziecko nauczyło się nazywać i rozumieć swoje emocje oraz poznało sposoby ich regulacji. Wsparciem dla malucha w tym procesie są dorośli, szczególnie rodzice, którzy przez ułatwianie, hamowanie i ukierunkowywanie wyrażania emocji mogą mu pomóc.

• Okazuj własne emocje, np. powiedz: Dzisiaj jest mi jakoś smutno- sama nie wiem dlaczego, Cieszę się, że już jesteś!, Ale ucieszyła mnie ta wiadomość itp.
• Znajdź czas na wysłuchanie dziecka, gdy chce z tobą porozmawiać. Podkreślaj, że jest to dla ciebie bardzo ważne, np. To, co mówisz jest bardzo interesujące. Cieszę się, że dowiedziałam się o tym od ciebie. Mów o
  emocjach jakie ci towarzyszą, jeśli odkładacie rozmowę na później: Porozmawiamy za chwilę, bo teraz jestem za bardzo zdenerwowana.
• Naucz dziecko słów wyrażających konkretne emocje i stany ducha, takich jak: szczęśliwy, smutny, podenerwowany, wściekły, podekscytowany, przestraszony, zatroskany. Jak najczęściej używaj takich określeń
  w odniesieniu do własnych przeżyć.
• Odrzuć wartościowanie emocji, by dziecko nie czuło, że robi coś złego, gdy jest smutne lub podenerwowane. Dawaj przykłady własnych odczuć, jakie ci towarzyszyły w takich sytuacjach. Akceptuj emocje malucha: Rozumiem, że masz prawo być smutny, bo zniszczyła się twoja ulubiona zabawka.
• Mów dziecku, że jest dla ciebie ważne, że troszczysz się o nie, zależy ci na nim, myślisz o nim, kiedy jest
  w przedszkolu, zaglądasz do niego, gdy śpi by sprawdzić czy jest bezpieczne.
• Czytaj maluchowi wzruszające opowiadania, w których jest mowa o triumfie wytrwałości, konsekwencji. Nie wstydź się nazywać swoich emocji, gdy losy bohaterów wycisną ci łzy z oczu. Wczuwaj się w role, dramatyzuj, zmieniaj głos,śmiej się i wzruszaj adekwatnie do sytuacji.
• Wprowadzaj do życia elementy niespodzianki i tajemnicy. Opowiadaj o ważnym wydarzeniu w życiu swoich przyjaciół (np. o ślubie) tak jakby to była czarodziejska baśń.
• Naucz dziecko kilku technik opanowywania stresu. Należą do nich: głębokie oddychanie, myślenie o jakimś przyjemnym miejscu, wykonanie kilku ćwiczeń ruchowych, liczenie do 10. Stosuj te techniki aby radzić sobie
  z własnymi doświadczeniami i przeżyciami.
• Opowiadaj maluchowi o najbardziej stresujących momentach swojego życia, jak się czułaś, gdy coś ci nie wyszło, gdy np. poróżniłaś się z przyjacielem, i w jaki sposób poradziłaś sobie z tą sytuacją.
• Oglądaj z dzieckiem rodzinne zdjęcia, np. te zrobione po jego urodzeniu, i opowiadaj, w jakiej sytuacji zostały zrobione (w szpitalu, po powrocie do domu, u lekarza). Powiedz, jakie odczucia towarzyszyły ci w tych chwilach.
• Rozmawiajcie o ważnych wydarzeniach w życiu dziecka: jak się wtedy czuło? Co myślało? Co pamięta? Spytaj, czy teraz patrzy na to wydarzenie tak samo jak wtedy.
• Rozmawiaj o emocjach związanych ze świętami ważnymi dla malucha, takimi jak: urodziny, pierwsze dni
  w przedszkolu, wesele kogoś znajomego, święta itp.

(Wychowanie w Przedszkolu)